Enkele Islamitische zeden

Barmhartigheid en genade
Iets waar vandaag de dag vaak gebrek aan heerst is het genade hebben jegens elkaar, kortom Ar-Rahma, welke één van de Namen en Eigenschappen is van Allah [Subhanhu wa ta’ala]. En onder genade word verstaan zachtmoedigheid, barmhartigheid, vergevensgezindheid, vrijgevigheid en meer. En wie is hier een beter menselijk voorbeeld van dan de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam], die als een genade is gestuurd tot de mensheid.

Abu Hurairah heeft overgeleverd dat mensen de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] vroegen een vloek af te roepen op een groep ongelovigen, maar de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Ik ben niet gestuurd om vloeken af te roepen, maar ik ben gestuurd als Genade.” [Sahih Muslim]

Ik zal proberen enkele voorbeelden van genade te noemen om een beeld te geven van deze zede zodat wij deze inshaAllah kunnen toepassen. Moge Allah onze harten hiertoe verzachten.

Er was een kind in Medina, Al-Umair genaamd. Hij had een kleine vogel waar hij mee speelde. De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] noemde de vogel An-Nughair. Dus elke keer als de Profeet langs het kind liep, vroeg hij aan hem: “Umair, hoe gaat het met Nughair”? Op een keer trof de Profeet Umair huilend aan omdat zijn vogel was gestorven. De Profeet speelde een uur lang kinderspelletjes zoals verstoppertje met hem, alleen om hem blij te maken. De metgezellen [Radhiya Allahu ‘anhum] zagen de Profeet dit doen en waren benieuwd naar wat er gebeurde. De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] antwoordde: “Nughair is gestorven dus wilde ik met Umair spelen.”

De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] was een uitstekend voorbeeld van zachtaardigheid tegenover mensen, en dus ook tegenover kinderen. Hij zou zijn gebed kort maken als hij een kind hoorde huilen. Zijn kleinkinderen Hassan en Husaiyn [Radhiya Allahu ‘anhum] zaten vaak op zijn rug ruitertje te spelen, en wanneer ze dit deden tijdens het gebed van de Profeet in zijn sujuud, dan verlengde hij de sujuud net zo lang totdat zij klaar waren met het spelen op zijn rug.

Hij verbood zelfs het onschuldig lijkende lokken van je kind met een leugentje. De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zat een keer bij het huis van één van de metgezellen. De zoon van de Suhabi werd door zijn moeder geroepen, ze zei: “Kom, laat me je iets uit mijn hand geven.” De Profeet vroeg haar: “Wat zit er in jouw hand, wat ga je hem geven?” Zij antwoordde: “Ik heb een dadel in mijn hand en die wil ik hem geven.” De Profeet zei: “Als je niets in je hand had, dan zou het als een leugen worden opgeschreven.” Ook een kind heeft zijn rechten en mag niet op zo een wijze bedrogen worden.

We weten verder hoe belangrijk het is om een wees met zachtaardigheid en genade te behandelen. De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] heeft zelfs volgens Sahl ibn Sa'ad gezegd: “Ik en degene die voor een wees zorgt en hem voorziet, zullen zoals dit in het Paradijs zijn.“ En hij zette zijn middelvinger en wijsvinger dicht bij elkaar. [Sahih Bukhari] Willen wij allen niet dicht bij de Profeet zijn in het hiernamaals? Een wees met zachtheid behandelen is hiertoe een weg, het slechts aaien over het hoofd van een wees verzacht het hart zoals de Profeet ons heeft verteld.

In de volgende ahdeeth zullen we opmerken hoe belangrijk het tonen van Rahma tegenover anderen wel niet is. Het is een voorwaarde dat je genade aan andere toont om zelf aanspraak te kunnen maken op de Alomvattende Genade van Allah.

Al-Aqra Ibn Habis zag een keer dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] Hassan [Radhiya Allahu ‘anhu] kuste. Hij zei: “Ik heb tien kinderen, maar ik heb nog nooit één van hen gekust.” De Boodschapper van Allah zei: “Degene die geen genade [in dit geval aan zijn kinderen] toont, word zelf geen genade getoond.”

Aicha [Radhiya Allahu ‘anha] heeft overgeleverd dat een heiden naar de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] kwam en zei: “Kussen jullie de kinderen?” En zei: “Wij doen dat niet!” De Profeet antwoordde: “Ik kan geen liefde in je hart werpen, nadat Allah het heeft weggenomen!” [Sahih Bukhari]

Abdullah ibn Amr heeft overgeleverd dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Degenen die geen genade tonen aan onze jongeren en die geen respect tonen aan onze ouderen, behoren niet tot ons.” [Abu Dawud]

Jabir ibn Abdullah heeft overgeleverd dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Allah is niet Genadig tegen degenen die geen genade tonen aan de mensen.” [Sahih Bukhari]

Abdullah ibn Amr heeft de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] horen zeggen: “De Barmhartige is Genadig tegen degenen die genadig zijn. Als je genade toont aan degenen die op aarde zijn, zal Degene die in de hemelen is, jou Genade tonen.” [Abu Dawud]

Abu Hurairah heeft de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] horen zeggen: “Genade wordt alleen weggenomen uit de harten van de ellendelingen.” [Abu Dawud]

Vaak word het Westen geschetst als een diervriendelijk volk welke de dieren hun rechten geeft, maar wat men vaak niet weet is dat de Islam hen hier ver in voor was, en wij allen een voorbeeld kunnen nemen aan wat de Islam ons leert betreffende de behandeling van dieren.

Er is overgeleverd dat een man naar de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] kwam en hij had een mantel bij zich, waar hij iets in gevangen had. De man zei tegen de Profeet: “O Boodschapper van Allah, ik hoorde in de bomen het geluid van pasgeboren vogeltjes. Ik pakte ze en gooide ze in mijn mantel. Toen kwam hun moeder en draaide rondjes boven mijn hoofd. Ik liet haar die kuikentjes zien en zij dook ook in de mantel, dus nu heb ik ze allemaal gevangen genomen.” De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Laat ze gaan.” Dus de man liet ze gaan, maar de moeder bleef nog steeds bij haar kuikentjes. Toen vroeg de Profeet aan zijn metgezellen: “Zijn jullie verrast over de liefde van deze moeder voor haar kuikentjes?” Ze antwoordden: “Ja, O Boodschapper van Allah.” Toen zei de Profeet: “Ik zweer bij Degene die mij met de waarheid stuurde, Allah houdt meer van Zijn dienaren dan een moeder van haar kinderen. Breng ze terug en leg ze neer waar je ze vandaan had gepakt.” [Abu Dawud]

Abd Ar-Rahmaan ibn Abdullah ibn Masud zei: “Wij waren op een reis met de Boodschapper van Allah [SallAllahu 'alayhi wa selam] en hij liet ons [alleen] voor een moment. Tijdens zijn afwezigheid zagen we een vogel genaamd Hoemmara met haar twee kuikens en dus namen we haar kuikens. De moeder was boven ons hoofd aan het cirkelen, en sloeg haar vleugels [tegen elkaar] uit verdriet, toen de Profeet kwam vroeg hij: “Wie heeft deze vogel verdrietig gemaakt door haar kuikens te pakken? Breng ze onmiddellijk terug naar haar!” [Saheeh Muslim & Abu Dawud]

De Boodschapper van Allah [SallAllahu 'alayhi wa selam] had gezegd: “Laat de vogels [kuikens] in hun nesten.’’ [Abu Dawud]

Er is overgeleverd door Abu Hurairah dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Een mier had een van de Profeten van vroeger gebeten en in zijn woede beval hij dat de hele mierennest in brand gestoken moest worden. Toen openbaarde Allah aan hem: “Omdat een mier jou heeft gestoken, heb jij een hele gemeenschap vernietigd die Mij verheerlijkte.” [Sahih Muslim]

Naar een overlevering van Abu Huraira heeft de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] gezegd: “Een man werd erg dorstig toen hij op een weg liep. Hij vond een put, klom erin, dronk en kwam eruit. Hij zag een hijgende hond aankomen, die aarde vrat van de dorst en zei: ‘Deze hond heeft net zoveel dorst als ik heb gehad.’ Hij ging de put weer in en vulde zijn schoen met water en gaf de hond te drinken tot dit zijn dorst leste. Allah prees zijn daad en heeft hem vervolgens Zijn vergeving getoond.” De Suhaba vroegen de Profeet: worden wij dan beloond voor het behandelen van dieren? Hij [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Je wordt voor elk levend schepsel beloond.” [Saheeh Bukhari en Muslim]

Abdullah Ibn Umar heeft overgeleverd: “De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] heeft gezegd: “Een vrouw werd bestraft omdat zij een kat had opgesloten totdat deze dood ging. De vrouw kwam in de hel terecht omdat zij de kat niet te eten en te drinken had gegeven tijdens de opsluiting en omdat zij de kat ook niet liet weggaan om zelf voor eten te zorgen.” [Saheeh Bukhari en Muslim]

Wederom word het Westen geschetst als een beschaving die erg natuur bewust is en erop uit is deze te beschermen, maar laten we eens naar de houding van de Islam tegenover de natuur kijken welke al ver voor de vestiging van de Westerse democratie en haar houding tegenover de natuur is geopenbaard, 1400 jaar geleden.

Abu Rafi ibn Amr Al-Ghifari zei: “Toen ik nog een kind was, gooide ik vaak stenen tegen de palm bomen van de Ansaar. Dus ik werd gepakt en ze brachten me naar de Profeet. Toen zei hij: “O kind, waarom gooi je stenen tegen de palm bomen?” Ik antwoordde: “Ik eet ze [de dadels].” De Profeet zei: “Gooi geen stenen tegen palm bomen, maar eet wat op de grond valt.” Toen aaide hij met zijn hand op mijn hoofd en zei: “O Allah, vul zijn buik.” [Abu Dawud]

Zelfs in tijden van oorlog is het niet alleen verboden onschuldigen te schaden maar ook zonder reden bomen te vernietigen. Abu Bakr [Radhiya Allahu 'anhu] legde de volgende tien regels van oorlogsvoering op: “Dood geen vrouwen. Dood geen kinderen. Dood geen bejaarden. Dood geen zieken. Hak geen bomen om of verbrand ze niet, vooral als het fruit dragende bomen zijn [ook de oogst mag niet vernield worden]. Verniel geen onbewoonde plaatsen. Dood geen dieren behalve voor voedsel. Verbrand geen bijen en drijf hen niet uiteen. Steel niets van de zaken die in beslag genomen werden gedurende de strijd. En handel niet laf.” [Al-Muwatta van Imaam Maalik]

In een andere overlevering in Saheeh Muslim word er o.a het verbod op het verminken van lijken aan toegevoegd, de Moslim is zelfs genadig tegenover een lijk! Laat staan een levend schepsel.

Imaam Abu Hanifah hield ervan om het nachtgebed te bidden, maar zijn buurman was een dwalende jongeman die gewend was om elke avond dronken thuis te komen, zingend, hetgeen de Imaam in zijn gebed stoorde. De Imaam wist dat als hij hem zou adviseren terwijl hij in deze staat was, hij niet zou luisteren. De jongeman was gewend te zingen: “Ze hebben me in de steek gelaten, ze hebben me in de steek gelaten.” Op een nacht hoorde de Imaam zijn stem niet en dus vroeg hij naar hem. Hij werd opgepakt omdat hij dronken was. De Imaam besloot hem op te zoeken en ging naar de autoriteiten en vroeg hen: “Zouden jullie hem omwille van mij willen laten gaan?” Ze antwoordden dat hij altijd dronken was, maar de Imaam hield vol totdat ze hem lieten gaan. De Imaam liet hem achter zich op de ezel zitten en hij bleef de hele weg stil. Toen ze thuis kwamen vroeg hij hem: “Hebben we je in de steek gelaten, vriend?” Hij antwoordde: “Nee, ik zweer bij Allah dat ik nooit meer zal drinken.” Zie je het effect van genade, zachtaardigheid en vriendelijkheid is?

Op een dag werd een man gebracht bij de Boodschapper van Allah [SallAllahu ‘alayhi wa selam], om hem de straf die geldt voor het gebruik van wijn toe te passen, terwijl hij voordien al verschillende keren zweepslagen gekregen had voor hetzelfde misdrijf. Een van de metgezellen zei: “Moge Allah hem vervloeken! Hoeveel keer brengen we hem nu al hierheen voor hetzelfde misdrijf?” De Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Help satan niet tegen hem.” [Saheeh Bukhari en Abu Dawud]

In een andere versie: “Wees geen helpers van satan tegen jullie broeder.” [Saheeh Bukhari]In een andere versie: “Vervloek hem niet, want bij Allah ik ken hem slechts als iemand die houdt van Allah en Zijn Boodschapper.” [Saheeh Bukhari]

Vaak zien we dat we zondige Moslims verachten en belasteren. Dit terwijl er van de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] overgeleverd is door Thirmidhi dat je jouw vijand niet excessief dient te haten, maar op een gepaste, gebalanceerde, begrensde en gematigde wijze. Omdat deze persoon op een dag wellicht je vriend zou kunnen worden. Als dit onze houding is tegenover onze vijanden, die ons bestrijden, bevechten en haten, wat zou onze houding dan moeten zijn tegenover onze zondige broeders en zusters? Als wij onze eigen broeders slechts met dezelfde rechtvaardigheid en genade zouden behandelen als de Profeet en de metgezellen hun vijanden behandelden, dan zou deze gemeenschap al een stuk vooruit komen.

Lees de volgende hadeeth en wees gewaarschuwd, en pas op met het beoordelen van je zondige broeders en zusters! Er is van de Boodschapper van Allah [SallAllahu 'alayhi wa selam] overgeleverd: “Er waren twee mannen onder het volk Banu Israel, die streefde voor het zelfde doel. Eén van hen beging zonden en de andere streefde ernaar om zijn best te doen in deze wereld. De man die volledig opging in aanbidding zag hem [de andere man] continu zondigen. Hij zei dan; “Zondig nou niet [blijf daar van weg].” Op een dag zag hij hem weer zondigen en zei tegen hem; “Zondig nou niet.” Hij zei dan terug; “Laat me alleen met mijn Heer. Ben jij gezonden als een bewaker over mij?” Hij zei dan; “Ik zweer bij Allah, Allah zal jou niet vergeven, en Hij zal jou het paradijs niet binnen laten gaan.” Een tijdje later toen de zielen terug werden genomen door Allah, ontmoette ze elkaar in bijzijn van hun Heer van de werelden. Allah zei tegen de man die zijn best had gedaan met aanbidding: “Had jij kennis over mij of had jij de macht over iets dat in Mijn hand is?” Hij zei tegen de man die zondigde: “Ga en treed het paradijs binnen vanwege Mijn genade.” Hij zei tegen de andere: “Neem hem mee naar het hellevuur.”Abu Hurayrah [Radhiya Allahu 'anhu] zei: “Bij degene in Wiens Hand mijn ziel is, hij zei een woord waardoor deze wereld [dunya] en het hiernamaals [akhira] van hem werden vernietigd.” [Overgeleverd door Abu Dawud]

Er is overgeleverd door Abu Hurairah dat de Boodschapper van Allah [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Toen Allah Zijn schepping volmaakt had, schreef Hij in een boek dat bij Hem is op de Troon; Mijn Genade overtreft mijn Woede.” [Saheeh Bukhari]

Er is overgeleverd door Abu Hurairah dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Als de ongelovige wist hoeveel Genade in God's Handen is, dan zou zelfs hij de hoop niet verliezen op het intreden van het Paradijs. En als een gelovige wist, hoe streng Allah is in het Straffen, dan zou hij zich niet veilig voelen voor het Vuur.” [Sahih Bukhari]

Salman heeft overgeleverd dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Waarlijk, op dezelfde Dag waarop Allah de hemelen en de aarde schiep, heeft Hij 100 delen van Zijn Genade geschapen. Elke deel van Zijn Genade kan de leegte tussen de hemel en de aarde vullen. En een deel van zijn Genade zond Hij naar de aarde en daarom behandelt een moeder haar kind met liefde en barmhartigheid. Zelfs de dieren en vogels behandelen elkaar daarmee met medelijden en barmhartigheid. En op de Dag des Oordeels zal Allah gebruik maken van al Zijn Genade [i.e. tijdens het oordelen].” [Sahih Muslim]

Ga na dat miljarden mensen [gelovig en ongelovig], djin en dieren nu al duizenden jaren gebruik maken van deze ene procent aan genade die op de wereld is nedergezonden, hoe groot is de genade dan wel niet van Allah op slechts die ene dag, De Dag Der Opstanding?

Jandub heeft overgeleverd dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Iemand zei, 'Allah zal die en die persoon nooit vergeven!' Toen zei Allah, 'Wie is hij die bepaalt wie ik wel en niet vergeef? Ik heb die en die Genade getoond en zijn zonden al vergeven.” [Sahih Muslim]

Abu Musa heeft overgeleverd dat de Profeet [SallAllahu ‘alayhi wa selam] zei: “Deze natie van mij zal grote Genade worden getoond. In het Hiernamaals zullen zij niet worden gestraft, maar tijdens het wereldse leven zullen zij wel worden gestraft, met beproevingen, aardbevingen en moord.” [Abu Dawud]

Onbaatzuchtigheid en generositeit
De volgende zede in de Islam die we onder de loep zullen nemen is Al-Ithaar, hetgeen overeenkomt met altruïsme, wat inhoud dat je het geluk en welzijn van anderen op de eerste plaats zet en belangrijker vind, en onbaatzuchtigheid, wat inhoud dat je niet op eigen belang gericht bent en eigen voordeel uit bent. Dit betekend dat je genietingen afstaat aan anderen, en zij ervan mogen genieten en jij ze kwijt raakt. Om niet al te lang in te gaan op de inhoud ervan, zal ik er enkele voorbeelden van geven in de hoop dat wij ook naar deze zede zullen streven. En deze zeden weer zullen doen herleven inshaAllah.

Op een dag kwam er een man naar de Profeet [‘alayhi selatu wa selaam]. Hij kwam in de periode nadat de Moslims Mekka en Khaiybar hadden overwonnen, 23 jaar nadat de Boodschap tot Muhammed was gekomen. Bij deze overwinning waren heel veel rijkdommen verworven. De Profeet en zijn metgezellen leefden voor die tijd in grote armoede. De Profeet had toen zo’n honger, dat hij twee stenen om zijn buik bond, om het hongergevoel een beetje te verminderen. De Profeet kreeg na al deze overwinningen een deel van de rijkdommen en dat deel was genoeg om de ruimte tussen twee bergen te vullen. Stel je nu eens voor dat jij in grote armoede leefde en opeens net zoveel rijkdommen als de Profeet zou krijgen. Wat zou je er dan mee doen? De Profeet streefde niet voor deze wereld, maar voor het hiernamaals. De man kwam en zag al die rijkdommen. De Profeet zei toen tegen hem: “Vind je het mooi?” De man antwoordde natuurlijk met ja. De Profeet zei daarna: “Je mag het hebben.” De man geloofde hem niet en zei: “Muhammed, meen je dat nu echt?” Toen zei hij: “Ja echt waar, neem het maar mee als je wilt.” Kun je het voorstellen tot hoever Al-Ithaar kan gaan? De man haastte zich toen naar de rijkdommen. Hij nam de rijkdommen mee en ging toen terug naar zijn volk. Daar aangekomen vertelde hij zijn volk wat hem was overkomen en zei: “Word allen Moslim, want ik was net bij de beste man op aarde. Muhammed geeft geschenken weg alsof hij armoede niet vreest.”

De Profeet [‘alayhi selatu wa selaam] gaf alles aan eenieder die hem ernaar vroeg. Hij zei ook dat als hij een berg aan goud had het hem zou plezieren deze binnen drie dagen te verspreiden. Een bekend voorbeeld van zijn vrijgevigheid vermeld in Saheeh Bukhari, is toen de Profeet na het beëindigen van het ‘Asr gebed haastig wegging en de Moslims achter hem in het gebed zich hierover verbaasden. Eenmaal terug verklaarde de Profeet zich en zei: “Ik herinnerde me een stukje goud dat thuis lag en ik wil niet dat het me afleidt van de aanbidding, dus heb ik het laten verspreiden [onder de mensen].” De Profeet haastte zich om weg te geven omwille van Allah, opdat het niet zou afleiden van de ‘Ibadah en het hiernamaals. Hij was het perfecte voorbeeld van onbaatzuchtigheid en altruïsme.

Maar de mens kan niet alleen Al-Ithaar uitoefenen door middel van het weggeven van eigendommen, maar ook door het opofferen van je eigen lichaam en ziel voor een ander. Abu Dujanah [Radhiya Allahu ‘anhu] was hier een mooi voorbeeld van. Tijdens de slag van Badr kwamen de pijlen van alle kanten op de Profeet [‘alayhi selatu wa selaam] af. Abu Dujanah zag dit en omhelsde de Profeet om hem zo tegen de pijlen te beschermen. Abu Dujanah heeft het belang van de Profeet boven dat van zichzelf gesteld. Abu Bakr [Radhiya Allahu ‘anhu] vertelde dat de rug van Abu Dujanah op die dag te vergelijken was met de rug van een egel, door de vele pijlen die daarin zaten. Abu Dujanah was zwaar gewond maar toch bleef hij in zijn onbaatzuchtigheid volharden. Waar blijven wij met onze onbaatzuchtigheid voor de Profeet door o.a zijn Sunnah te volgen?

Zo zijn er vele voorbeelden van Suhaba die hun leven opofferden voor de Profeet [‘alayhi selatu wa selaam] op het slagveld. We horen over individuen die Ithaar toepasten, maar we moeten het voorbeeld niet vergeten van de Ansaar, die als een gehele collectieve gemeenschap van een stad [Madina] uitmuntend Ithaar toepasten. Hoe zij de Muhadjireen, de metgezellen die vanuit Mekka naar Medina emigreerden, opvingen en hoe zij hun huizen en eigendommen met hen deelden was ongelofelijk. De Suhaba vertelden dat voor elke Muhadjir die naar Medina kwam, geloot moest worden, omdat iedereen hem te gast wilde nemen! Vergelijk dit eens met ons. Vandaag de dag komt het voor dat een moeder oud is geworden en verzorging nodig heeft, maar er niemand is die haar als gast wil opnemen. En dit zijn onze eigen moeders en schoonmoeders. De Ansaar daarentegen, ondanks hun armoede [en het feit dat zij vele faciliteiten en gunsten, zoals ruime woningen, niet hadden zoals wij die hebben] namen zij de Muhadjireen op. Die niet hun moeders waren noch enige andere verwanten.

Bij elke emigratie in de geschiedenis is er veel bloed vergoten bij het proces, of werden deze minderheden van immigranten op zijn minst wel gekleineerd en buiten gesloten. De beste emigratie was liefdevol en zeer rijk aan onbaatzuchtigheid; de emigratie van de Muhadjireen naar Medina. De Ansari werkte het hele jaar door om uiteindelijk, als hij ging oogsten, de dadels met de Muhadjireen te delen. Hij deelde het voordat hij ermee thuis kwam, dus hij ging er niet de beste voor zichzelf tussenuit halen om de restjes aan de Muhadjir over te laten. In plaats daarvan ging hij naar de Muhadjir toe en zei: “Kies maar uit wat je wilt en ik je geef je daar een uur de tijd voor.” Hij deed dit zodat degene die mocht kiezen niet verlegen zou worden. Toen hij daarna terug kwam zag hij dat de Muhadjir de slechte dadels had uitgekozen. Daarover bleven ze dan ruziën, want een ieder van hen wilde het beste voor de ander. Dit terwijl wij nu de dag, op zijn best, datgene weggeven wat wij kunnen missen en niet meer nodig hebben.

Zij deden dit zonder er wat voor terug te verwachten, behalve de tevredenheid van Allah en het paradijs. Op een gegeven moment kwam er veel geld uit Bahrein. De Profeet [‘alayhi selatu wa selaam] zei toen dat al het geld naar de Ansaar zou gaan, als dank voor wat ze gegeven en gedaan hadden. De Ansaar zeiden toen: “Boodschapper van Allah, wij nemen niets van dit geld aan totdat het tussen ons en de Muhadjireen wordt verdeeld.” En zo kunnen we doorgaan over de prachtige Ithaar van de Ansaar. Wij kunnen als Ummah weer zo een samenleving worden, en dit begint bij onze vrijgevigheid, onbaatzuchtigheid en altruïsme.

Akramah Ibn Abu Djahl, was één van de vijanden van de Profeet [‘alayhi selatu wa selaam], en vocht 22 jaar lang tegen de Profeet. Na deze periode van vijandschap werd hij uiteindelijk toch Moslim. En stierf zelfs als martelaar vechtend voor de waarheid. Allah leidt werkelijk wie Hij wenst te leiden. Tijdens de slag van Jarmuk werden alle gewonden naar een bepaalde plaats gebracht totdat de strijd afgelopen was. Akramah was een van de gewonden en werd dus ook samen met alle andere gewonden naar die plek gebracht. De neef van Akramah was één van de personen die de gewonden te drinken gaf. Zijn neef vertelde dat hij op zoek naar Akramah ging. Hij zei dat hij Akramah op de grond zag liggen, kreunend van de pijn. Naast hem lagen nog tien andere Moslims. Zijn neef haastte zich toen naar hem om hem te drinken te geven, want hij was er slecht aan toe. Op het moment dat Akramah wilde gaan drinken, hoorde hij iemand zeggen dat hij dorst had. Akramah zei toen: “Nee, ik drink niet totdat mijn broeder heeft gedronken.” Zijn neef ging daarna naar de ander om hem te laten drinken. Maar die hoorde zijn buurman kreunen van de pijn en zei toen ook dat hij niet zou drinken totdat zijn broeder had gedronken. Zo ging het alsmaar verder, totdat hij bij de laatste aankwam en die zei op zijn beurt weer dat hij niet dronk voordat Akramah dronk. Zijn neef ging terug naar Akramah en zag dat hij al overleden was. Akramah paste Ithaar zelfs tijdens zijn laatste levensadem toe . Dit terwijl wij gierig zijn in het weggeven van een beetje geld..

De Ithaar van AbduAllah Ibn Ummar was wonderbaarlijk. Hij vond de volgende aya uit de Quran mooi: “Jullie zullen de vroomheid niet bereiken totdat jullie van wat jullie liefhebben bijdragen geven. En wat jullie ook van iets bijdragen: voorwaar, Allah is daarover Alwetend.” [Surah Al-Imraan, aya 92] Hij gaf dingen die hij daarom zelf lief had graag weg. Op een dag kwam hij erachter dat hij erg veel van zijn kameel hield. Hij stapte van zijn kameel af en ging er midden op de weg naast staan. Er kwam toen een oude man langs en AbuAllah zei tegen hem: “Ga er maar op reiden meneer, want hij is nu van u.”

AbduAllah kreeg eens een vis cadeau en hij was hier erg gek op. Zijn vrouw had de vis voor hem gebakken en bracht het naar hem toe. AbuAllah was er erg blij mee. Maar opeens klopte er een arme man op de deur, die om eten vroeg. Hij zei toen tegen zijn vrouw: “Geef hem deze vis maar.” Zijn vrouw antwoordde: “Maar we hebben thuis ook brood, graan en vlees.” AbduAllah zei: “Wat moet ik dan met het vers waarin staat dat je zaken die je lief hebt weg moet geven? Geef de man de vis.” Nadat zijn vrouw de vis aan de man had gegeven, vroeg ze of hij de vis voor één dirham aan haar wilde verkopen. De arme man ging hiermee akkoord. De vrouw van AbuAllah gaf de vis weer aan haar man. Hij was er blij mee en wilde het net gaan eten, toen de arme man weer op de deur klopte. Hij vroeg hen voor de tweede keer om hem iets mee te geven. AbduAllah zei toen: “Geef hem de vis.” Zijn vrouw zei tegen hem dat ze dat al een keer had gedaan. Hij antwoordde haar: “Allah [Suhanahu wa Ta’ala] heeft het niet één keer gezegd, maar meerdere malen.” Zijn vrouw ging hierna nog een keer met de vis naar de man en vroeg weer of ze het mocht kopen. Hij ging hier voor de tweede keer mee akkoord. Voordat hij wegging zei de vrouw van AbduAllah: “Ik smeek je om niet voor de derde keer terug te komen.” Ze nam de vis uiteindelijk mee terug en gaf deze aan AbduAllah. Niet alleen de standvastige Ithaar van AbduAllah is hier opmerkelijk, maar ook de liefdevolle en zorgzame vrouw van AbduAllah die de vis steeds terug kocht omdat ze graag zag dat haar man de vis opat omdat hij hier zo van hield. Voorbeelden voor ons allen.

Zo zijn er veel voorbeelden van het onbaatzuchtige en altruïstische karakter van de Selefu Salih, waaraan wij allen een voorbeeld van zouden moeten nemen. Het karakter welke Moslims hoort te sieren. Laten we bijvoorbeeld kijken naar Aicha [Radhiya Allahu ‘anha] en haar Ithaar. Toen Umar Ibn Khattab [Radhiya Allahu ‘anhu] op zijn sterfbed lag, na de aanslag van Abu Lu’Lu [de vervloekte magiër]. En tegen zijn zoon AbduAllah zei: “AbduAllah, ga naar Aicha, Umm Al-Mumineen, en zeg tegen haar dat Omar Ibn Khattab haar toestemming wil om naast zijn twee vrienden [de Profeet en Abu bakr] in het huis van Aicha begraven te worden.” Toen Aicha dit bericht kreeg, zei ze: “Eigenlijk had ik deze plek voor mezelf vrijgehouden, maar ik zal het afstaan aan Umar.” Aicha zou eigenlijk naast haar man, de Profeet [‘alayhi selatu wa selaam], en haar vader, Abu Bakr [Radhiya Allahu ‘anhu], begraven worden, maar uit onbaatzuchtigheid heeft ze deze eervolle begrafenis afgestaan aan Umar Ibn Khattab. En ze werd zelf op een begraafplaats in Medina begraven.

Een laatste voorbeeld: Tijdens de slag van Mut’a overleed Djafar Ibn Abu Talib [Radhiya Allahu ‘anhu]. Hij liet zijn vrouw en drie kleine kinderen achter, zij waren zwak en arm. De Profeet [‘alayhi selatu wa selaam] stond toen op en zei: “Wie neemt de verantwoordelijkheid van de kinderen van Djafar op zich?” De overleveraar van de hadeeth zei dat drie van de metgezellen ruzie maakten over de kinderen, eenieder wilde de kinderen verzorgen. Alle drie waren arm en ondanks dat wilden ze drie weeskinderen opvoeden. Tegenwoordig gebeurt het wel eens dat een broer overlijdt en dat zijn kinderen door niemand van de familieleden opgenomen en verzorgd worden. Hoe fantastisch zou het zijn als we terug konden gaan die samenleving van de Selef? Waarin deze kinderen opgevangen zouden worden door de Ummah. Niet alleen de gemeenschap zal zich door onbaatzuchtigheid genezen, maar ook de baraka van Allah zal vermeerderen.

Trouwhartigheid en loyaliteit
Een Moslim houd zich aan zijn woord, hetzij tegenover de Moslims of tegenover de ongelovigen. De Profeet Muhammed [SallAllahu 'alayhi wa selam] zei: “Moslims houden zich aan hun gegeven woord.” Ook zei hij [SallAllahu 'alayhi wa selam]: “Degene die zich niet aan beloften houdt, heeft geen religie.” En Allah zegt tevens in de Quran: “..en komt de belofte na. Voorwaar, over de belofte worden jullie ondervraagt.” [Surah Al-Israa, aya 34] En zo zijn er vele Ahadeeth en Ayaat die ons op het belang hiervan wijzen. De beloften en het gegeven woord niet nakomen is een teken van nifaaq [hypocrisie], zoals de Profeet ons duidelijk heeft gemaakt. Het is als Moslim niet alleen belangrijk dat we onze beloften na dienen te komen, maar het is tevens ook belangrijk dat we trouwhartig de beloften van anderen Moslims dienen te vervullen in hun plaats als zij hiertoe niet in staat zijn, zoals wanneer diegene komt te overlijden. Omdat een belofte vergelijkbaar is met een [onbetaalde] schuld, en dus door de nabestaanden [in eerste instantie] vervuld dient te worden, en in het geval van een geldschuld ook afgelost dient te worden. Zelfs de martelaar word niet van zijn schulden gevrijwaard, ondanks dat al zijn zonden worden vergeven. De Profeet heeft gezegd: “Allah vergeeft iedere zonde van de martelaar met uitzondering van hun schulden aan andere mensen.” Om deze reden ging de aanvoerder van het leger, wanneer een Islamitische leger klaar stond voor de strijd, voor het leger staan en riep: “Als iemand van jullie een schuld heeft dan moet hij teruggaan.” En dient dus eerst zijn schuld af te lossen.

Het is dus belangrijk om de schulden en beloften van overledene als nabestaanden af te lossen en te vervullen. Zo ging er een man naar de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] en vroeg hem: “Geliefde Profeet, mijn zuster heeft gezworen om op bedevaart te gaan, maar ze is gestorven voordat zij haar belofte kon vervullen, wat moet ik nu doen?” De Profeet zei: “Als je zuster schulden zou hebben, zou je die dan aflossen?” De man antwoordde: “Ja.” Hierop zei de Profeet: “Los haar schuld aan Allah dan af, want de schuld aan Allah verdient het meest om te worden afgelost.” De eerste beloften en schulden die in het bijzonder dus afgelost dienen te worden zijn die aan Allah, door zijn Quran en Boodschap te volgen, wat je ook beloofd te doen door Moslim te worden. En dit is tevens ook een vorm van trouwhartigheid. De tweede die jouw trouwhartigheid verdient is aan de Profeet, dit door zijn Sunnah te volgen. Op de derde plaats komt onze trouwhartigheid naar de rest van de mensen, met name zij die ons het meest geliefde zijn, zoals onze ouders en huwelijkspartners. Er kwam eens een man naar de Profeet toe en vroeg hem: “Geliefde Profeet, mijn ouders zijn allebei overleden. Zijn er nog verplichtingen tegenover hen die ik moet vervullen?” De Profeet antwoordde: “Ja, bid voor hen en vraag Allah om vergiffenis voor hen, vervul de beloften die ze hebben gemaakt, blijf in contact met hun familieleden en respecteer hun vrienden.” De trouwhartigheid aan je vrouw is tevens ook uiterst belangrijk. De Profeet zei: “Datgene wat het meest verdient om te worden nagekomen, is dat wat je belooft tijdens je huwelijkscontract.” [Saheeh Bukhari] De Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] zei ook: “Als een man een vrouw trouwt, met als voorwaarde een bepaalde bruidsschat te betalen, en de man heeft niet de intentie aan haar rechten te voldoen, dan ontmoet hij Allah als een schuldige man.” [Overgeleverd door Tabaraani]

Ik wilde met de trouwhartigheid van de Suhabi Anas Ibn Al-Nadr [Radhiya Allahu 'anhu] ten opzichte van Allah beginnen. Omwille van zijn trouwhartigheid heeft Allah de aya geopenbaard: “Er zijn mensen onder de gelovigen die trouw gebleven zijn aan het verbond dat zij met Allah hebben gesloten. Er zijn enigen onder hen die hun eed hebben gehouden, en anderen die nog wachten en geenszins veranderd zijn.” [Surah Al-Ahzaab, aya 23] Dit zou ons genoeg moeten zeggen over hem.

Deze metgezel, Annas Ibn Al-Nadr [Radhiya Allahu 'anhu] kon omdat hij op reis was, niet meedoen met de strijd in Badr. Na de veldslag zei hij: “Als Allah mij toestaat om deel te nemen aan een andere strijd tegen de ongelovigen, dan zal Hij zien wat ik zal doen.” [Hij bedoelde hiermee dat hij zijn uiterste best zal doen om de Islaam te verdedigen en de ongelovigen te bevechten.] Op de dag van Uhud, toen de Moslims verzwakten en zich in de richting van Medina terugtrokken, ging Annas Ibn Al-Nadr juist de richting van de ongelovigen op. Onderweg ontmoette hij Sa'd Ibn Mu'adh [Radhiya Allahu 'anhu], die hem vroeg: “Waar ga jij heen, Annas?” Annas antwoordde: “Naar het paradijs, ik kan haar geur bij de berg Uhud ruiken.” Na afloop van de strijd werd hij bij de berg Uhud dood aangetroffen. Hij was meer dan tachtig keer gestoken. Geen van de metgezellen kon hem identificeren want zijn lichaam was zwaar verminkt. Zijn zus was de enige die hem kon identificeren, ze herkende hem aan zijn hand waaraan hij een vinger miste. Hij had voor de slag zijn vinger moeten laten amputeren.

Tegenwoordig leggen velen beloften aan Allah af die zij niet nakomen. Een voorbeeld hiervan zijn mensen die zeggen: “Als ik getrouwd ben dan zal ik mijn blik neerslaan.” Of: “Wanneer de zomer komt dan zal ik beginnen met het bidden van het ochtend gebed.” Vrouwen zeggen ook wel eens: “Als ik getrouwd ben dan zal ik mijn hijaab gaan dragen.” En zo zijn er vele beloften die men zou kunnen bedenken die men tegenover Allah maakt, zonder deze na te komen. Wij allen zouden dus een voorbeeld aan Anas Ibn Al-Nadr moeten nemen die zijn belofte aan Allah tot aan de dood toe heeft vervuld, daar waar wij helaas onachtzaam zijn.

Ik zal proberen nog een aantal incidenten te vermelden als voorbeelden van trouwhartigheid ten opzichte van de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam]. In dit geval de trouwhartigheid van de Suhaba. De Suhaba hadden zulk een uitmuntende trouwhartigheid tegenover de Profeet, dat zij zelfs hun leven opofferden. Maar de volgende twee incidenten die ik heb geselecteerd uit de Seerah tonen ons de trouwhartigheid van de Suhabah aan ten opzichte van de Profeet op het gebied van het vervullen van de beloften en schulden na zijn overlijden. Wij hebben nu net zo de kans om onze trouwhartigheid ten opzichte van onze Profeet te vervullen, door namelijk zijn Sunnah te volgen en na te leven.

Tijdens de Hidjra, werd de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] door Abu Bakr [Radhiya Allahu 'anhu] vergezeld. Tijdens deze tocht werden ze gevolgd door Suraqah, die van plan was om de Profeet te vermoorden. Toen Suraqah in de buurt van de Profeet kwam en hij hem bijna te pakken had, zei de Profeet: “O Allah, bescherm me tegen hem door de middelen die U wilt en op de manier die U wilt. U bent de Almachtige.” Op dat moment viel Suraqah van zijn paard. Dit was heel ongewoon voor Suraqah, want Suraqah was een uitmuntende ruiter en viel zelden van zijn paard. Suraqah ondernam nog een poging om de Profeet te pakken te krijgen en toen hij weer in de buurt van de Profeet kwam, zei de Profeet weer dezelfde duaa: “O Allah bescherm me tegen hem door de middelen die U wilt en op de manier die U wilt.” Op dat moment viel Suraqah weer van zijn paard. Hij deed vervolgens voor de derde keer een poging en toen de Profeet zijn duaa herhaalde, viel Suraqah weer van zijn paard af. Toen wist Suraqah dat de Profeet door een grote macht werd beschermd. Dus stond Surqah op en zei: “Muhammed, ik vraag om uw bescherming.” [Zie je nu wie om wiens bescherming vraag!] Suraqah wilde de Profeet voor een beloning van honderd kamelen vermoorden, die hij van zijn stam Quraish zou krijgen. Hij was erachter gekomen dat het voor hem onmogelijk was om de beschermde Profeet te vermoorden. Daarom vroeg hij de Profeet: “Geef mij wat geld!” Hoe antwoordde de Profeet hierop? De Profeet zei: “Ik beloof jou de ketting van Khurus [Kisra, die was destijds de keizer van Perzie] te geven.”

Vele jaren na de dood van de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] en van de eerste Khalif Abu Bakr [Radhiya Allahu 'anhu], werd Umar [Radhiya Allahu 'anhu] de tweede Khalif. Tijdens de heerschapij van Umar werd het Perzische leger verslagen en werden de juwelen van de Khurus overgedragen aan de moskee van de Profeet in Medina. Suraqah was toen al bekeerd tot de Islam. De trouwe Umar stond op de preekstoel van de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] terwijl hij huilend zei: “Waar is Suraqah Ibn Malik? Kom hier Suraqah.” Vervolgens pakte Umar de kettingen van Khurus en gaf ze aan Suraqah, terwijl hij zei: “Dit is wat aan je is beloofd.”

De Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] liep eens met Djabir Ibn AbduAllah [Radhiya Allahu 'anhu], wat een arme metgezel was. De Profeet zei tegen Djabir: “Djabir, als we de buit van Al-Bahrein in handen krijgen dan zal ik je daar een groot deel van geven, zo groot als dit en dit en dit [hiermee bedoelde hij drie handen vol].” Toen de Profeet overleed, werd Abu Bakr [Radhiya Allahu 'anhu] Khalif. Abu Bakr zei tegen de Moslims: “Als de Profeet iemand iets schuldig is, dan moet hij naar mij toekomen.” Djabir ging naar Abu Bakr en zei: “De Profeet beloofde me, dat als we de buit van Al-Bahrein zouden krijgen, ik er een grote hoeveelheid van zou krijgen, zo groot als dit en dit en dit.” Abu Bakr gaf hem toen een handvol geld. Djabir telde het geld en kwam uit op vijfhonderd dirham. Djabir stond op het punt om weg te gaan, toen Abu Bakr tegen hem zei: “Neem nog tweemaal zoveel als je de eerste keer hebt genomen.” Djabir vroeg waarom en Abu Bakr legde uit: “Omdat de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] jou een grote hoeveelheid van de buit beloofde, zo groot als dit en dit en dit. Dit bekent drie handen vol. ”

De volgende gebeurtenis deed zich voor tijdens het Khalifaat van Umar [Radhiya Allahu 'anhu]. Een van de metgezellen had een vrouw met een erg luidruchtige stem. De vrouw schreeuwde zo vaak tegen haar man dat hij er op een gegeven moment genoeg van kreeg en besloot om er bij Umar over te gaan klagen. Hij ging naar het huis van Umar en toen hij op het punt stond om op de deur van Umar te kloppen, hoorde hij de stem van de vrouw van Umar. Ze verhief haar stem tegen Umar. De man zei tegen zichzelf: “Zelfs de vrouw van Umar schreeuwt tegen hem!” Dus besloot hij om terug naar huis te gaan. Op dat moment deed Umar de deur open en zag hij de man. Umar vroeg hem waarvoor hij was gekomen. De man vertelde hem het verhaal en eindigde door te zeggen: “Ik zei tegen mezelf, als de Khalif de luide stem van zijn vrouw accepteerd dan moet ik er niet over gaan klagen!” Umar Antwoordde: “Mijn vrouw heeft mijn kinderen gebaard, ze wast mijn kleding en onderhoudt mijn huis terwijl ze dit niet verplicht is te doen. Zij doet dit allemaal met geduld. Kan ik na dit alles dan niet accepteren dat ze haar stem verheft?”

We weten dat voornamelijk grote delen van de Aziatische wereld bekeerd zijn tot de Islam na het aanschouwen van de trouwhartigheid en eerlijkheid van de eerste generatie Moslims in hun goederen handel met hen. Zo hebben er zich gelijksoortige incidenten van trouwhartigheid voorgedaan in de geschiedenis die grote groepen mensen hebben doen bekeren tot de Islam. Een voorbeeld hieruit was toen het Islamitische leger Homs [Syrie] had veroverd. De bewoners van Homs bleven Christelijk, zij bekeerden zich niet tot de Islaam en zij betaalden belasting aan de Moslims. De Romeinen besloten toen een groot leger te vormen om de Moslims in Homs aan te vallen. Toen Moslims hierover hoorden, besloten ze om Homs te verlaten en een groot Islamitische leger te vormen met soldaten uit verschillende Islamitische gebieden, en dan de Romeinen aan te vallen en hen te verslaan. Toen de Moslims gereed waren om Homs te verlaten, gaven zij het belastinggeld terug aan de inwoners van Homs. Toen de inwoners deze eerlijkheid aanschouwden en de trouw van de Moslims zagen, bekeerden zij zich tot de Islaam! Met als resultaat dat het Islamitische leger in Homs bleef en de inwoners van Homs het leger hielpen met het beschermen van de stad.

Een bekende zin die een Moslim eens uitsprak toen hij bekeerde tot de Islam, en later in aanraking kwam met het foute gedrag van de Moslims luidt: “Elhamdulilah die mij naar de Islaam heeft geleid voordat ik Moslims ontmoette.” Onze manieren zijn erg belangrijk in het uitnodigen van de mensen tot de Islam, en onze eerlijkheid en trouwhartigheid hierin is erg belangrijk. Veel Moslims houden zich niet aan hun beloften waardoor wij velen van ons en deze religie doen afkeren. Vooral in deze tijd zijn zeden [akhlaaq] erg belangrijk voor mensen, en zien deze dan ook graag terug in een religie, willen ze hier enigszins interesse voor krijgen. Het is onze taak als Moslims deze Islamitische zeden aan hen te presenteren. Hierin hebben wij over de jaren heen erg tekort geschoten, en dienen wij hier dus hard aan te werken.

Onder de vele overleveringen over zeden noem ik er een paar op. De Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] zei: “Je zult nooit in staat zijn de mensen met je huizen te bevangen, noch met je geld, dus bevang hen met een glimlachende gezicht en goede zeden.” [Al-'Iraqi, Takhridj Al-Ihya 62/3] Zeden zijn erg belangrijk in de Islam, de Profeet heeft ons dit duidelijk gemaakt, en zei: “Ik verzeker een verblijfplaats op het hoogste punt van de hemel voor degene met goede zeden.” [Ibn Dawud] Ook zei hij: “Niets is zwaarder op de weegschaal van een dienaar op de dag des oordeels, dan goede zeden.” [At-Tirmidhi] Ook zei hij: “De beste onder jullie zijn degene die de beste zeden en karakter hebben.” [Ahmed] En hij zei: “Degene met de beste zeden zijn degene met het volmaaktste geloof.” [Ahmed en Bukhari] Hij zei ook: “Degene die het dichtst bij mij in de hemel zijn, zijn degenen met de beste zeden.” [Ahmed] Hij zei tevens: “Hetgeen mensen naar de hemel leidt is vrees voor Allah en goede zeden.” [At-Thirmidhi] Ook zei hij: “De gelovige bereikt met zijn goede zeden het niveau van een Moslim die dag en nacht bidt en vast.” [Ibn Dawud] De Profeet was het ultieme voorbeeld van een Mu'min met achlaaq, hij zei: “Ik ben slechts gestuurd om de edelste zeden te voltooien.” [Ibn Rajab, Lata' ef Al-Maaref 305] En de Allah getuigd hier meerdere malen van in de Quran.

Nu volgen er enkele voorbeelden van de trouwhartigheid van de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam], en zo zijn er talloze incidenten die van zijn uiterst sterke trouwhartigheid getuigen. Laat dit dus slechts een kleine glimp zijn als voorbeeld van zijn trouwhartigheid, die geen mens heeft weten te evenaren. Al voor zijn Profeetschap had hij de bijnaam As-Sadeequ Al-Ameen gekregen van de Mekanen, wat de eerlijke, de vertouwenswaardige betekend. En hij stond hier bekend om.

We weten van de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] dat hij gedurende de nacht zo lang bleef bidden dat zijn voetzolen open barsten. En hij last kreeg van zijn benen. Waarop zijn vrouw Aicha [Radhiya Allahu 'anha] uit bezorgdheid aan hem vroeg waarom hij zoveel bad aangezien Allah hem reeds beloofd had al zijn zonden te vergeven, uit het verleden en alle toekomstige zonden. Waarop de trouwhartige Profeet antwoordde: “Moet ik dan geen dankbare dienaar zijn?” Vergelijk dit eens met onze zwakke trouwhartigheid tegenover Allah voor al Zijn gunsten die wij nu de dag kennen, die zij niet hadden.

Het volgende incident toont ons aan hoe trouw de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] was in zijn afspraken. De metgezel AbdulAllah Ibn Abdul Khansaa [Radhiya Allahu 'anhu] heeft gezegd: “Ik legde voor de Hidjrah [migratie naar Medina] de eed van trouw af aan de Profeet, maar ik had de eed niet in zijn geheel kunnen afleggen, dus ik beloofde dat ik de volgende dag zou komen om de eed af te maken. Ik vergat dit compleet. Ik herinnerde me dit pas na drie dagen, dus ging ik naar de plaats waar we hadden afgesproken en ontmoette de Profeet die daar nog op mij wachtte! Toen hij mij zag, zei hij: “Jongeman, je hebt het moeilijk voor mij gemaakt. Ik wacht hier al drie dagen op jou.”

Tevens is het belangrijk om trouw te blijven aan degene die jou gunsten heeft getoond, ook wanneer dit een vijandige kaafir is. De volgende situatie laat ons zien hoe trouw de Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] was tegenover de kufaar, na tientallen jaren, zelfs op het slagveld wanneer ze beiden tegenover elkaar kwamen te staan als vijanden. Toen de Profeet namelijk nog in Mekka woonde, waar hij aan kwaad en vernederingen blootgesteld werd, was er een ongelovige man, Abdul Bukhturi Ibn Hisham genaamd. Hij was een van de leiders van Quraiysh. Deze man stond in zeer ernstige tijden aan de zijde van de Moslims en verdedigde de Moslims, ondanks het feit dat hij een ongelovige was en ook bleef. Vele jaren na dit voorval migreerde de Profeet naar Medina. Na ongeveer een periode van tien jaar, brak de dag van de slag van Badr met de ongelovige Quraiysh aan. Terwijl de Profeet Muhammed bezig was met het gereedmaken van het leger, ging hij voor het leger staan en zei luid: “Als een van jullie Abdul Bukhturi Ibn Hisham tegenkomt, dood hem dan niet want hij heeft ons tijdens die en die gebeurtenis in mekka verdedigd.” Tijdens de veldslag van Badr, zag een van de metgezellen Abdul Bukhturi Ibn Hisham. Deze metgezel vertelde: “Ik zag een andere ongelovige achter Abdul Bukhturi Ibn Hisham staan, dus liet ik Abdul Bukhturi met rust en ging met de man achter hem vechten. Dit verbaasde Abdul Bukhturi en hij vroeg aan de metgezel: “Waarom laat je mij met rust?” De metgezel antwoordde: “De Profeet beval ons om jou niet te vermoorden.” Abdul Bukhturi vroeg: “Waarom?” De metgezel antwoordde: “Omdat jij ons in Mekka hebt verdedigd.” Abdul Bukhturi zei vervolgens: “En wat gebeurt er als ik je vraag om deze man ook te sparen?” De metgezel antwoordde: “Nee, dat zal ik niet doen, de Profeet heeft ons alleen bevolen om jou te sparen. ” Toen zei Abdul Bukhturi: “Dan zal ik met jou vechten!” De metgezel antwoordde: “Dan zal ik jou ontwijken.” Abdul Bukhturi ging toen achter de metgezel aan om hem te vermoorden, terwijl de metgezel voor Abdul Bukhturi vluchtte! Zie je hoe trouw de metgezellen waren? Abdul Bukhturi bleef hem achtervolgen en dacht dat de metgezel een lafaard was. Toen Abdul Bukhturi in de buurt van de metgezel kwam en op het punt stond om hem te vermoorden, had de metgezel geen andere keus meer dan zichzelf te verdedigen. Abdul Bukhturi werd door de metgezel gedood. Na deze gebeurtenis ging de metgezel trillend naar de Profeet toe en zei tegen hem: “Geliefde Profeet, ik zweer dat ik niet plan was om Abdul Bukhturi te doden, maar hij stond op het punt mij te vermoorden dus ik had geen andere keus dan mezelf verdedigen.” De Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] antwoordde: “Het is in orde, moge Allah je vergeven.”

De Profeet [SallAllahu 'alayhi wa selam] was zo uitmuntend in zijn trouwhartigheid, dan hij niet alleen trouw was aan zijn levende vrouwen maar zelfs zijn overleden vrouw Khadija [Radhiya Allahu 'anha] trouwhartig bleef. Zelfs veertien jaar na haar overlijden. Ik heb het over de gebeurtenis op de dag van de verovering van Mekka. Op die dag had de Profeet het erg druk met mensen die hem wilden spreken. Sommige wilden de Islamitische rituelen weten, anderen vroegen de Profeet of hij Allah om vergiffenis voor hen wilde vragen en mensen van verschillende plaatsen waren gekomen om de Profeet te ontmoeten.. Gedurende deze drukke dag merkte de Profeet een oude vrouw op die hem naderde. De Profeet Muhammed liet alle mensen achter en ging naar deze dame toe, hij trok zijn mantel uit en legde het op de grond zodat de vrouw erop kon zitten. De Profeet ging naast haar zitten en bleef een heel uur met haar praten. Zijn vrouw Aicha [Radhiya Allahu 'anha] stond vanaf een afstand naar hen te kijken en toen het gesprek was afgelopen vroeg Aicha [Radhiya Allahu 'anha]: “Geliefde Profeet, wie was die vrouw?” De Profeet antwoordde: “Zij was een vriendin van Khadija. Ze bezocht ons vaak toen Khadija nog leefde.” Aicha vroeg toen: “Waar hebben jullie een heel uur lang over gesproken?” De Profeet antwoordde: “We waren herinneringen aan het ophalen over de mooie dagen met Khadija.” Dit maakte onze moeder Aicha jaloers en dus zei ze: “Denk je nog steeds aan die oude vrouw, zelfs na haar dood? En dit terwijl Allah je iemand heeft gegeven die beter is dan zij [daar bedoelde ze haarzelf mee].” Een man zou in die situatie bevestigen wat zijn vrouw zegt, om zo problemen te vermijden. Maar luister naar het antwoord van onze trouwe Profeet: “Ik zweer bij Allah dat ik geen betere vrouw dan haar heb gekregen. Zij troostte me toen de mensen hard tegen me waren en zij geloofde in mij toen er niemand in mij geloofde.”